δισκομύκητες

(discomycetes). Τάξη μυκήτων (μανιταριών) της κλάσης των ασκομυκήτων. Είναι σαπροφυτικοί ή παρασιτικοί μύκητες, των οποίων τα καρποσώματα, δηλαδή οι ασκοί όπου παράγονται τα σπόρια, ονομάζονται αποθήκια. Τα αποθήκια είναι μικρότερα από 1 εκ., κυκλικού σχήματος, με διάφορα χρώματα. Φυτρώνουν σε έδαφος με μαυρόχωμα, στα ξερά ξύλα ή σε κοπριά. Οι δ. διαιρούνται σε περισσότερες από 15 οικογένειες, καθεμία από τις οποίες περιλαμβάνει πολλά είδη. Γνωστότερα γένη είναι η μιτροφόρος, η γυρομίτρα, η μορχέλη, η ελβέλα και η πεζίζα. To καρπόσωμα της γυρομίτρας είναι σγουρό και κολλημένο στον μίσχο της, ενώ της ελβέλας έχει δύο ή τρεις όμοιους λοβούς με σέλα ή μίτρα. Οι μορχέλες εμφανίζονται την άνοιξη σε παλιούς οπωρώνες, στα δάση ή σε περιοχές κατεστραμμένες από πυρκαγιά. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για την καλλιέργειά τους, αλλά καμία μέθοδος δεν είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ωστόσο, έχουν επιτευχθεί ενθαρρυντικά αποτελέσματα με την τοποθέτηση κομματιών από μορχέλες μέσα σε μείγμα από χώμα και σάρκα μήλου. Σπουδαιότερα είδη του γένους είναι η μορχέλα η κοινή, η μορχέλα η κωνική και η μορχέλα η στρογγυλή. Τα είδη του γένους πεζίζα εμφανίζονται με διάφορες μορφές. Το καρπόσωμά τους είναι συνήθως άμισχο και απλώνεται πάνω στο έδαφος ή έχει σχήμα κυπέλλου. Η πεζίζα η πορτοκαλόχρους έχει πολύ ανοιχτό καρπόσωμα, που φτάνει σε διάμετρο τα 5 εκ. ή και περισσότερο. Βρίσκεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στις βόρειες περιοχές της Αμερικής. Η ακετάβουλα η κοινή, αρκετά κοινό μανιτάρι, εμφανίζεται την άνοιξη και ιδιαίτερα σε ασβεστολιθικά εδάφη. Εξωτερικά είναι γκρίζο, ενώ το εσωτερικό μέρος παίρνει σκούρο καστανό χρώμα. To ωτίδιο το μικρό, με τη χαρακτηριστική μορφή του καρποσώματος, συναντάται στα δάση των βελανιδιών. Γενικά, όλοι οι δ., και ιδιαίτερα οι πεζίζες, είναι βρώσιμα μανιτάρια. Υπάρχει ωστόσο κίνδυνος δηλητηρίασης από ορισμένα, όπως είναι η γυρομίτρα η εδώδιμη.